“Het leuke van dit werk is de afwisseling, de reuring”
Alice: “Werken bij de receptie is ontzettend leuk. Hier zie je de mensen, iedereen loopt hier langs…
Yvonne: “Heb je die nog gezien? Is die al met vakantie? Weet je waar die en die zit? Gewoon, de kleine dingen. En je hebt met iedereen contact.”
Alice: “Ook via de telefoon natuurlijk. Mensen denken vaak dat wij alleen doorverbinden, maar negen van de tien keer doen mensen eerst hun verhaal bij ons. En we laten ze vaak toch eerst vertellen, want een luisterend oor doet al heel veel. In feite probeer ik iedereen zo te helpen als ik zelf ook geholpen zou willen worden. Dat betekent onder andere dat je mensen serieus neemt.”
Yvonne: “Ja, helemaal waar. Ik vind dat ook heerlijk om te doen. Al merken we dat we, zeker sinds de coronaperiode, minder telefoon krijgen. Mensen vinden elkaar steeds makkelijker direct, via mail of mobiele telefoon. Dus er komt wat ruimte vrij bij ons om nieuwe klussen op te pakken. Zo doe ik nu regelmatig werkzaamheden voor Inkoop.”
Nog gevarieerder
Alice: “Ook van Communicatie en van de secretaresses krijgen we steeds meer werkzaamheden toegeschoven.”
Yvonne: “Zo zijn we net begonnen met de digitale schermen die overal in het bedrijf hangen. We leren hoe we die voorzien van de gewenste informatie. Zoals bijvoorbeeld die cartoons van Hein en Guus. Een ander voorbeeld is het lamineren van bordjes met QR-codes, waarmee ze op de bouwplaats de benodigde informatie kunnen ophalen in Dalux.”
Alice: “Het gaat dan wel steeds om werk dat eventueel even mag blijven liggen, want de telefoon en de balie blijven natuurlijk altijd voorgaan.”
Yvonne: “Maar wij zijn er heel blij mee, want het maakt ons werk nóg gevarieerder! En we leren van alles. Moet je eens vertellen van die laadpalen voor de elektrische auto’s, Alice…”
Alice: “Oh ja, die hadden op een gegeven moment steeds een storing. Er was al een paar keer een monteur gekomen die dan iets in de meterkast deed en dan was het weer goed. Dus op een dag keek ik even mee over zijn schouder en vanaf dat moment kon ik het zelf. Dus toen kwam iedereen opeens bij mij als er een storing was: ‘Alice, hij doet het niet…”
Overdracht
Alice: “Ik werk op maandag en dinsdag en Yvonne werkt de tweede helft van de week. Dat hebben we bewust zo verdeeld, want anders blijf je aan het overdragen. De overdracht gaat per mail, want we zien elkaar bijna nooit. Aan het eind van elke dinsdag schrijf ik een mail aan Yvonne en Yvonne doet dat op vrijdag aan mij. Het eerste wat ik doe als ik maandag binnenkom, is de mail van Yvonne lezen. Dan weet ik precies wat er allemaal is gebeurd en wat ik kan verwachten: dit wordt vandaag opgehaald, dat moet nog gedaan worden, enzovoort.”
Yvonne: “Het is ook echt leuk om te lezen! Ik ben altijd heel benieuwd wat er nu weer is gebeurd en wat me die dag te wachten staat. Zo trof ik vorige week een hele stapel Sinterklaasboekjes. Dan weet ik dat ik weer een klusje heb. Die boekjes gaan elk jaar naar de kinderen van de medewerkers zodat ze hun eigen cadeautje kunnen kiezen voor het Sinterklaasfeest. Wij zorgen er altijd voor dat ze verstuurd worden, met een briefje erbij. En dan zet ik dus weer in de Ditjes en Datjes dat dat is gebeurd.
Alice: “Of dat lunchbuffet dat ik pas moest regelen voor veertien mensen. Er waren best veel dieetwensen en allergieën maar de cateraar die dat eerder had verzorgd, bleek met vakantie te zijn. Ik had uiteindelijk een ander bedrijf gevonden, maar toen was de dinsdag alweer om, dus dan draag ik dat weer over aan Yvonne.”
Dorp
Yvonne: “En dit was dan in Amsterdam, waar we veel projecten hebben. Maar als we in Warmenhuizen iets organiseren met eten en drinken, dan proberen we het altijd lokaal te houden met leveranciers uit het dorp. Het is wel leuk trouwens om in zo’n dorp te werken. Daar horen ook bepaalde gewoonten bij. Toen ik hier net werkte, nog niet bij de receptie, nam ik wel eens waar voor Alice tijdens haar pauze. Wat me toen verbaasde, was dat dat altijd stipt om half één gebeurde. Dat is de tijd dat iedereen hier gaat eten. Dat was ik helemaal niet gewend bij mijn vorige werkgevers. Dan was het vaak: nog effe dit af maken en dan ga ik…”
Alice: “Maar als je dat hier doet, eet je dus alleen. Of je mist de wandeling met je collega’s. Dat doe ik altijd tussen de middag.”
Alice: “Ook al zien we elkaar tijdens de werkuren bijna nooit, we zijn enorm met elkaar verbonden. En ondanks het feit dat we zo verschillend zijn, zijn we echt een duo. Het lot bracht ons samen. We delen veel met elkaar, niet alleen zakelijk maar ook privé. Niet dat we vaak bij elkaar over de vloer komen, maar af en toe spreken we af om even bij te praten.
Reuring
Yvonne: “Het leuke van dit werk is de afwisseling, de reuring. Thuiswerken zou bijvoorbeeld niks voor mij zijn. Hier heb je met iedereen een praatje, zowel werktechnisch als sociaal en ik vind het allebei even leuk.”
Alice: “En dat het zo’n groot bedrijf is, maakt het alleen maar leuker. Bijna iedereen die hier werkt, heeft contact met ons en wij kennen bijna iedereen. En ze zijn allemaal even aardig. Je kunt altijd alles vragen, ook op de bouw. Waar je ook een oplossing voor zoekt, het komt uiteindelijk altijd goed.
Yvonne: “Ja, inderdaad. Soms denk ik wel: kan ik de bedrijfsleider hier wel mee lastig vallen? Maar dat is nooit een probleem!”
Alice: “We voelen ons echt thuis in dit bedrijf en dat maakt ook dat je je vrij voelt voor spontane acties. Zo verscheen Yvonne een keer samen met haar dochter als Piet op het werk.”
Yvonne: “Ja, en dat heb ik later nog eens gedaan. Veel mensen herkenden me niet want in die tijd was je dan nog volledig geschminkt…”
Alice: “Yvonne is erg van de Sint maar ik ben dus meer van de kerst. Ik wilde graag een mooie kerstversiering met een zakelijke uitstraling, dus ik heb kerstballen gezocht in de kleuren van De Nijs. Daar krijgen we altijd leuke reacties op.”
Yvonne: “En dat is alweer zo’n voorbeeld van hoe we elkaar in alles aanvullen…”